042. Fatamorgana

<<< Odcinek ukazał się 16 kwietnia 2008 roku >>>

>>> Pustynia Suny-Gakure <<<

Z lekko zrezygnowanym wyrazem twarzy, szedłem dalej przed siebie, a gdy się odwróciłem, to juz nic nie było widać, tylko piasek i piasek, aż po horyzont. Ból brzucha stawał się co raz to uciążliwszy, a pragnienie zaczęło mi poważnie doskwierać. Gorączkowo przełykałem ślinę, aby chociaż troszeczkę zwilżyć przełyk, ale to na nic się zdało. Gdy tak sobie idę i idę dalej przed siebie, kompletnie nie wiedząc, gdzie jestem i gdzie znajduje się wioska Ukryta w Piasku, nagle poczułem, jak promienie słońca tracą na swej intensywności, a gdy spojrzałem w niebo, dostrzegłem że lekko pociemniało.

„Czyżby się ściemniało... kurczę.. słyszałem, że noce na pustyniach są tak samo groźne jak dnie..” – pomyślałem i nagle w oddali dostrzegłem coś jak oaza. Nie wielki zbiornik wody i ze trzy, może cztery palmy, czy jakieś inne drzewa.

- Huuura..!! Jestem uratowany..!! – krzyknąłem i ostatkiem sił zacząłem biec w stronę oazy. Biegnę i biegnę, mięśnie zaczynają mnie już poważnie boleć, a oazy nie widać. Stanąłem w miejscu i rozejrzałem się dokoła.

- O jest..! Tam..! – powiedziałem pod nosem i znowu zacząłem biec, a gdy już się tam znalazłem, nagle oaza zniknęła, jak i palmy z życiodajnymi owocami.

„Co..! Nie, to nie możliwe.. to była fatamorgana..” – pomyślałem i nagle poczułem przeszywający ból w prawej dłoni. Szybko złapałem się za nadgarstek i padłem plecami na ziemie. Słońce chyba już dawno zaszło, bo pustynie przykrył płaszcz nocy, a niebo poczęło się mienić tysiącem malutkich żaróweczek.

„Z braku wody i żywności, od ponad 5 godzin.. mój umysł począł płatać mi figle... a moje obecne, najskrytsze marzenie zostało zamienione w fatamorganę..” – moje myśli, zaczęły jeszcze bardziej mnie dobijać.

- NIE..!!!!!!!! – wydarłem się na całą okolicę, święcie przekonany że nie ma nikogo w pobliżu.

* * *

- Ty.. słyszałeś to..?

- Co takiego..?

- No krzyk.. słuchaj.. – strażnicy zamarli w bezruchu i idealnej ciszy, nasłuchując odgłosów płynących z pustyni.

- Eee tam... musiało ci się coś przyśnić.. – zadrwił sobie jeden strażnik wioski piasku, ze swojego kolegi.

- Nie.. wyraźnie słyszałem tam krzyk.. trzeba to sprawdzić.. biegnę do dowódcy – odparł drugi z shinobi i czym prędzej pobiegł do swojego przełożonego. Nad wioską Ukrytego Piasku w kraju Suna-Gakure, właśnie zapadła noc, błoga i niezwykle chłodna po gorącym dniu. Pierwszy raz, tego dnia, zaczął wiać chłodny wiaterek, przyjemny dla ducha i ciała. Strażnik biegnąc ile sił w nogach po przez wioskę i zwracając uwagę jej mieszkańców, swoim biegiem, szybko dotarł do centralnego budynku. Bo odpowiednim nabraniu powietrza w płuca i odetchnięciu, lekko zapukał w drzwi, a gdy usłyszał zgodę na wejście, nacisnął klamkę.

- Kazekage-sama.. przepraszam, że przeszkadzam.. – powiedział na wstępie.

- O co chodzi..? – zaraz spytał jeden z główno-dowodzących w Suna-Gakure.

- Stojąc na straży przy bramie wioski, nagle usłyszałem krzyk nieopodal naszej wioski i pomyślałem, że warto to sprawdzić... – jounin wyjaśnił wszystko, z najmniejszymi szczegółami.

- Ciekawe.. – nagle odezwał się Kazekage, co zwróciło wzrok wszystkich, obecnie znajdujących się w pomieszczeniu, na jego osobę.

- Ja sie tym zajmę..! – skwitowała dumnym głosem, blondynka z wielkim wachlarzem na plecach.

- Dobrze.. Temari, weź 4 jouninów i idźcie to sprawdzić – rozkazał Kazekage.

- Hai..!! – odkrzyknęła starsza siostra, czerwono włosego, po czym wyszła z pomieszczenia, razem ze strażnikiem.

* * *

Leżąc tak bezwładnie na pustyni, począłem gorączkowo się zastanawiać nad własnym losem, w jednej chwili przed oczyma przeleciało mi całe moje do tych czasowe życie.. wszystkie chwile spędzone w samotności i te w gronie najbliższych przyjaciół, jak i te, które doświadczyłem w spotkaniach z moją różowo-włosą kunoichi. Teraz przestałem się już zajmować bolącym brzuchem i brakiem sił, bo wiem, że i tak nic ani nikt mi nie pomoże..

„...jestem tu sam, samiuteńki jak palec...” – pomyślałem i aż się popłakałem na samą myśl o niechlubnej i nieuniknionej śmierci w tym przeklętym morzu piachu, jaki mnie otacza ze wszystkich stron. Na dokładkę, zapadła juz noc i robi się co raz zimniej. Nagle usłyszałem głosy w oddali..

            - Jeśli to kawał, to tego strażnika, czeka nie miła kara...

            - Temari-chan.. spójrz, tam ktoś leży...

Gdy się odwróciłem na brzuch, ujrzałem niewyraźne sylwetki 5 osób, ale zaraz przyszła mi do głowy kolejna, straszna myśl – „..nie to niemożliwe, mój umyśl znowu mi to robi.. kolejna fatamorgana..” – nie dokończyłem tej bogatej dyskusji w myślach, bo moje zwidy okazały się rzeczywistością. Na w pół przytomny, patrzyłem jak się do mnie zbliżają i zbliżają.

- A jednak.. ktoś tu jest – usłyszałem donośny, znajomy głos.

- P-pomocy... – ledwo co wypowiedziałem to słowo, wiedząc że stoją nade mną prawdziwi ludzie, z krwi i kości, po czym straciłem przytomność.

Przy blondynie zaraz uklęknął jeden ze zwiadowców i sprawdził puls, po czym dokładnie obejrzał niebieskookiego.

- I co z nim..? – spytała blondynka.

- Żyje.. lecz jest nie przytomny i skrajnie wycieńczony – odparł jounin, po czym odwrócił chłopaka na plecy, ukazując wszystkim zebranym, kto to taki.

- Co..?! To nie możliwe.. – Temari powiedziała pod nosem, tak jakby do siebie i zrobiła wielkie oczy.

- Co robimy..?

- Jak to co.. bierzcie go na plecy i szybko wracamy do wioski.. – odparła stanowczym głosem. Oddział zwiadowców zabrał nieprzytomnego i wycieńczonego Naruto ze sobą i powrócił do wioski Ukrytego Piasku, po czym Temari i dwóch jouninów, udali się do biura Kazekage, złożyć raport, a blondyna zaniesiono do szpitala, gdyż jego organizm wymagał natychmiastowej interwencji lekarza. Blond włosa dziewczyna dotarłszy do biura swojego brata, szybko i bez pukania weszła do pomieszczenia Kazekage.

- Gaara..!! – krzyknęła.

- C-co sie stało..? – spytał podnosząc się z krzesła.

- Gaara.. nie uwierzysz kogo znaleźliśmy.. – Temari chytrze się uśmiechnęła. Gdy nie usłyszała odpowiedzi, a raczej pytania ze strony Kazekage czy innych shinobi, znajdujących sie w pomieszczeniu wielmożnego, dziewczyna dodała dumnym głosem..

- Znaleźliśmy.. Naruto Uzumakiego z wioski Ukrytej w Liściach.

- K-kogo..?? – po pomieszczeniu rozniosło się pytanie, z lekką nutką niedowierzania, wypowiedziane przez Kazekage. W biurze zapanowała lekka konsternacja i głucha cisza, która oczywiście nie trwała długo.

- Gdzie on teraz jest..? – po chwili spytała Gaara poważnym głosem, co zwróciło uwagę na jego osobę.

- W szpitalu, pod opieka naszych lekarzy – odparł jeden z uczestników zwiadu na pustyni. Po jego słowach, Temari jeszcze dostrzegła to złowieszcze spojrzenie swojego brata, po czym zobaczyła jak Kazekage znika w chmurze zielonobiałego dymu.

- Gaara.. czekaj.. – krzyknęła, ale było już za późno na jakąkolwiek interwencję, gdyż po chłopaku nie zostało nic, a w umyśle dziewczyny poczęły rodzić się najczarniejsze scenariusze tego spotkania, ponieważ doskonale pamięta ostatnie ich spotkanie. Po chwili, ku zaskoczeniu wszystkich lekarzy wioski Ukrytej w Piasku, na korytarzu szpitala pojawił się czerwono włosy chłopak, w biało niebieskiej szacie i kapeluszu na głowie.

- K-Kazekage-sama, co cię do nas sprowadza..! – powiedział jeden z medyków, widzących nagłe przybycie swojego przywódcy.

- Gdzie jest znaleziony ninja..? – spytał niezwykle poważnym tonem głosu.

- T-tam.. sala 135 – lekarz odparł niezwłocznie, na zadane mu pytanie. Gaara, powolnym krokiem udał się we wskazanym kierunku i po 5 minutach dotarłszy do pomieszczenia, staną w drzwiach.

- I co z nim..? – spytał, widząc dwóch innych lekarzy zajmujących się blondynem.

- Kazekage-sama tutaj? W takim razie to musi być ktoś ważny – zdziwił się jeden z lekarzy, a na korytarzu szpitala nasiliły się szmery i ciche komentarze. Gaara nie robiąc sobie nic z tego, powolnym krokiem podszedł do łóżka i spojrzał na Naruto. Wnet, zapadła idealna cisza, nikt się już więcej nie odezwał, wszyscy obserwatorzy tylko czekają na dalszy rozwój akcji. Zaraz wszystkim nasunęło się jedno pytanie – Co zrobi Kazekage-sama..?? – lecz to pytanie, nie doczekało się odpowiedzi, gdyż czerwono włosy, nic nie zrobił, tylko zawiesił swój wzrok na niebieskookim – „A więc.. Naruto, w końcu ponownie się spotykamy..” – pomyślał i zaraz spojrzał na jednego z lekarzy.

- Macie dopilnować, aby wyzdrowiał... a gdy się obudzi, natychmiast mi o tym zameldować, zrozumiano..?

- H-hai Kazekage-sama, jak sobie życzysz..! – Gaara natychmiast otrzymał odpowiedź, po czym odsunąwszy się jeden krok od łóżka, ponownie zniknął w chmurze zielonobiałego dymu – „...przyjacielu, dzięki Tobie zrozumiałem, że żeby czuć.. że się żyje, nie trzeba więcej zabijać..”.

TO BE CONTINUED…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Story by Wielki

„Naruto” and its characters belong to Masashi Kishimoto

I to było by na tyle, jeśli chodzi o ten odcinek ^_^ Mam nadzieję, że się wam podobał, a i zapraszam już wkrótce na nexta ^_^ - pozdrawiam Was gorąco!