004. Gdzie jest Hinata

Notka ujrzała światło dzienne 9 grudnia 2007 roku




- Tak, ale on chyba za bardzo nie wiedział co robi… a teraz jest już lepiej i mnie tak nie boli – odpowiedziałem dziewczynie na jej pytanie. Hinata chyba się zarumieniła i zaraz nieoczekiwanie, rzuciła mi się na szyję, co lekko mnie zaskoczyło i nie wiem co zrobić.

- Naruto-kun… przepraszam – wyszeptała mi do ucha.

- Hinata…. nie masz za co mnie przepraszać – odwzajemniłem uścisk i się do siebie uśmiechnąłem.

- Ale… - i nie dokończyła, bo zatkałem jej usta dłonią.

- Żadne ale… to Kiba powinien mnie przeprosić za swoje zachowanie, a nie ty – powiedziałem patrząc się jej w białe oczy.

- Naruto-kun… Arigato – wyszeptała dziewczyna i zpowrotem się do mnie przytuliła.

- Dziwne, zwykle jak się spotykaliśmy, to Hinata zawsze mdlała albo się strasznie czerwieniła, a teraz, jakby jej to już przeszło i bez żadnych oporów przytula się do mnie… - pomyślałem, obejmując Hinatę w tali. Staliśmy tak w uścisku jeszcze parę minut i gdy dziewczyna miała już odchodzić, złapałem ją za rękę.

- Hinata…

- Tak Naruto-kun… - i się na mnie spojrzała.

- Nie mogę pozwolić ci wracać samej o tej porze, choć przenocujesz dziś u mnie – i pociągnąłem ją za sobą, do mojego mieszkania. Gdy już weszliśmy, jeszcze tylko wziąłem 2 koce z szafy i rozłożyłem je na podłodze…

- Ale Naruto-kun… - białooka spojrzała się na mnie.

- Nie.. Hinata, to jest moje posłanie… masz, ty śpisz tu… na moim łóżku – i posłałem jej owe łóżko.

- Arigato… - jeszcze tylko usłyszałem na dobranoc i zaraz Hinata już spała. Nic jej nie odpowiedziałem, ale sam nie mogę uwierzyć w to co właśnie zrobiłem… zaprosiłem do siebie na noc piękną dziewczynę, choć jej jeszcze tego nie powiedziałem. I proszę, teraz śpi w moim łóżku, ale jak na dżentelmena przystało, musiałem tak postąpić. Jeszcze tylko po cichutku umyłem zęby, przebrałem się w pidżamę i już leże na tych 2 kocach na podłodze.

- Cholera… ale tu jest twardo, ale cóż, mówi się trudno, jakoś przeboleje tę jedną noc.

* * *

- Patrzcie, która jest godzina, a Hinata jeszcze nie wróciła do domu – powiedział sam do siebie Neji, który właśnie siedzi w kuchni i zamartwia się o swoja kuzynkę.

- Może coś się stało… nie, nie mogę teraz tak myśleć… obiecałem jej ojcu, że się nią zaopiekuje, ale jak widać nie zawsze mogę ją upilnować – po chwili pomyślał młody Hyuga.

Neji jeszcze przez chwile pokręcił się nerwowo po kuchni, po czym poczuł już takie zmęczenie… że postanowił nie czekać na kuzynkę i iść spać.

Następnego dnia, gdy Neji się obudził, to jeszcze nie ubrawszy się, poszedł szybko do pokoju Hinaty i bez pukania wszedł do środka.

- Kurcze, tak jak przypuszczałem, Hinata nie wróciła do domu na noc – pomyślał młody Hyuga – na pewno cos musiało się jej przytrafić – po tej myśli Neji, szybkim krokiem wrócił do swojego pokoju, ubrał się jak co dzień i wybiegł z domu, szukać swojej kuzynki. Po paru minutach, gorączkowych poszukiwań, Neji natknął się na Kibę.

- Coś się stało Neji – spytał Kiba, a Akamaru tylko zaszczekał na dzień dobry.

- Tak… - odparł, dodając zaraz – Hinata nie wróciła na noc do domu.

- Jak to… przecież przyprowadziłem ci ją do domu – odrzekł zdziwiony Kiba.

- No tak… ale Hinata zaraz potem jeszcze gdzieś wyszła i już nie wróciła do domu, aż do teraz – Neji począł gorączkowo się rozglądać.

- No chodźmy szukać jej we dwóch – i po tych słowach, Kiba i Neji razem pobiegli dalej szukać Hinaty.

* * *

Chyba właśnie zaczął się nowy dzień, bo gdy tylko lekko uchyliłem powieki, to poraziło mnie ostre słońce. Hmm… czyżby wszystko co się wczoraj w nocy wydarzyło, było tylko wymysłem mojej podświadomości – pomyślałem i zaraz szerzej otworzyłem oczy.

- Ohayo gozaimasu – zaraz usłyszałem za plecami.

- Gdy się odwróciłem, to ujrzałem Hinatę owiniętą w mój ręcznik – i zaraz stanąłem jak wryty.

- Coś się stało… że tak na mnie patrzysz – spytała, uśmiechnięta dziewczyna.

- Hinata… wyglądasz… bardzo… ładnie – powiedziałem do niej i odwzajemniłem uśmiech, a ona tylko się zaczerwieniła.

- Naruto-kun… przepraszam ale użyłam twojego ręcznika, bo nie znalazłam żadnego innego – Hinata wyszeptała i poprawiła ręcznik.

- Ależ nic nie szkodzi… - kurczę… zaskoczyła mnie troszeczkę i teraz nie wiem, co jej powiedzieć, chyba wezmę swoje ubranie i pójdę się ubrać do kuchni. Jak pomyślałem tak tez zrobiłem, gdy ją mijałem, to poczułem zapach świerzych kwiatów, co mi troszeczkę zakręciło w głowie i jak szedłem do kuchni, to musiałem uważać żeby się nie wywalić. Jak już się ubrałem, to postanowiłem zajrzeć do Hinaty, ale ona mnie wyprzedziła i sama przyszła do kuchni. Zjedliśmy razem śniadanie, które Hinata pomogła mi przyrządzić i dziewczyna zaczęła się już zbierać do wyjścia.

- To ja już muszę lecieć… Neji pewnie strasznie się o mnie martwi – powiedziała, uśmiechając się do mnie. Hmm… musze przyznać, że ma bardzo słodki uśmiech. Odwzajemniłem tylko jej uśmiech i gdy już miała zamykać za sobą drzwi, usłyszałem.

- Arigato Naruto-kun, za nocleg – i jeszcze raz się do mnie uśmiechnęła, a na jej policzkach pojawiły się spore rumieńce.

TO BE CONTINUED…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Story by Wielki

„Naruto” and its characters belong to Masashi Kishimoto

I jak… podobał się wam ten odcinek… mam nadzieje że tak… Proszę, piszcie komcie, bo chciałbym poznać waszą opinie o nim… Pozdrawiam i do następnego…