017. ...jej uroda mnie oszołomiła!

Uwaga!!! W tej notce zastosuję tzw. „przesunięcie w czasie do przodu”, tak samo w notce 18 i może 19, więc nie dziwcie się, jak nagle skończę scenę… i następna będzie odgrywać się… powiedzmy pół roku później… Pozdrawiam i życzę miłej lektorki…

<<< Notka wyjrzała na światło dzienne 4 lutego 2008 roku >>>

„Ach ci młodzi… zawsze tacy… tacy… tacy… cholera, akurat teraz nie wiem jak to nazwać…” – Jiraiya przyglądając się Naruto i Sakurze, poczuł się dziwnie nie swojo.

 - Ekhm… Naruto, czy możemy już iść – w końcu się odezwał.

Po jego słowach… Sakura szybko się odkleiła ode mnie i zrobiła kroczek w tył. Ja nadal stojąc jak kołek… patrzę się na nią ze zdziwieniem…

- Przepraszam… - w końcu wyszeptała. Ponownie nic jej nie odpowiedziałem, ale tym razem się uśmiechnąłem, na co Sakura zareagowała oblewając się różowym rumieńcem na policzkach. Gdy tak stoimy w milczeniu i się sobie przyglądamy… kątem oka dostrzegłem że Ero-sennin, zaczyna powoli się irytować.

- Hej… hej… nie zapomnieliście o czymś – pustelnik zaczął machać mi rękami przed oczami.

- Dobra… już idę… jeszcze chwila – odparłem zirytowanym głosem na jego zachowanie. Gdy to powiedziałem, powoli podszedłem do Sakury… Dziewczyna przygląda mi się z coraz większym zaciekawieniem w oczach. Gdy już podszedłem na tyle blisko, a być z nią twarzą w twarz, powiedziałem…

- Dziękuję za tego całusa… nie spodziewałem się go dostać od ciebie… - i się uśmiechnąłem.

- To było, abyś o mnie nie zapomniał – zielonooka ponownie się zarumieniła i do mnie przytuliła.

- Sakura… a to ode mnie, abyś ty o mnie nie zapomniała… - popatrzyłem dziewczynie w oczy i tym razem jak ja pocałowałem. Sakura, o dziwo nic nie ma przeciwko i nawet zarzuciła mi ręce na szyję.

- Dobra… ja już mam tego dość… Naruto, idę przodem… dogonisz mnie – usłyszeliśmy poirytowany głos Jiraiyi. Nic mu nie odpowiedziałem, bo akurat jestem zajęty inną czynnością i moje usta nie nadają się do mówienia… Po ok. 5 minutach puściłem Sakurę…

- No idź już… bo Jiraiya cię zabije… - zielonooka cichutko się zaśmiała.

- Dattebayo… to do zobaczenia za 3 lata, Sakura-chan – i pobiegłem za moim sensei. Gdy się jeszcze raz odwróciłem, aby zobaczyć Sakurę ten ostatni raz… to dostrzegłem w jej oczach smutek i tęsknotę… ale za czym… to nie wiem…

>>> Rok później… <<<

Jest wieczór, wszystkie zwierzęta właśnie kładą się spać… a ja, wraz z moim sensei… siedzimy właśnie przy ognisku, a nie daleko nas, stoi rozłożony namiot.

- Jiraiya-sensei… ile to już… - spojrzałem na przyjaciela.

- Naruto… dokładnie rok… dokładnie rok temu wyruszyliśmy na ten trening, a co… - odparł bez chwili zwłoki i właśnie teraz zapalił fajkę.

- Nic… tak tylko rozmyślał o tym co się zmieniło w wiosce… - i spojrzałem na gwieździste niebo.

- Wiesz… ostatnio też się nad tym zastanawiałem, ale myślę… że Hokage-sama czuwa nad wszystkim, tak jak powinna – pustelnik mocniej się zaciągnął.

- Pewnie masz rację… a tak w ogóle, to od kiedy ty palisz fajkę – spytałem spojrzawszy na niego ze zdziwieniem w oczach.

- A nie wiem… tak jakoś naszła mnie ochota na coś niezdrowego – sannin uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Dobra… jak chcesz… a truj się sobie dalej… - i nie dokończyłem… bo usłyszeliśmy w pobliskich zaroślach trzask łamanego patyka. W tym momencie z dużą szybkością, wyciągnąłem Kunai z pochewki i rzuciłem go w miejsce hałasu. Po dosłownie minucie usłyszeliśmy przeraźliwy wrzask. Szybko z sensei zerwaliśmy się na nogi i pozostawiwszy wszystko, pobiegliśmy w miejsce wrzasku. Gdy tam dotarliśmy, to co zobaczyłem… to mnie trochę przeraziło… a mianowicie, młodą dziewczynę leżącą pod jednym z drzew z kunaiem wbitym w drzewo tuż przy jej czubku głowy. Dziewczyna chyba zemdlała, bo jak do niej podeszliśmy to nic nie powiedziała, nawet się nie poruszyła.

- I co… żyje – spytałem Jiraiye, który przykucną przy niej i sprawdził jej puls.

- Tak… ale przez tego kunaia, to się biedactwo przeraziło prawie na śmierć – powiedział to z niezwykłym spokojem w głosie.

- Przepraszam… ale tak jakoś mi to wyszło – zacząłem się usprawiedliwiać.

- Naruto… musisz bardziej uważać i panować nad swoimi odruchami… a gdybyś ją trafił i zabił… - i tu przerwał, po wziął dziewczynę na ręce i zaczął kierować się z powrotem w stronę obozowiska. „Na pierwszy rzut oka… szczerze powiem… że jej uroda mnie oszołomiła, dawno się tak nie czułem patrząc na jakąkolwiek dziewczynę” – pomyślałem i wyciągnąłem kunai z drzewa.

- Naruto… idziesz… trzeba się nią zaopiekować – nagle usłyszałem glos pustelnika i czym prędzej pobiegłem za nim.

Gdy dobiegłem do ogniska, Jiraiya właśnie kładzie dziewczynę na rozłożonej wcześniej macie, a pod głowę położył jej mój plecak.

- I co teraz zrobimy… - spytałem przyglądając się owej dziewczynie.

- Jak to co… musimy ja ocucić i wypytać o parę rzeczy – białowłosy odparł, po czym chwycił za bukłak wody i pochlapał dziewczynę po twarzy. Ta się chyba ocknęła, bo otworzyła lekko oczy.

- Gdzie…gdzie ja jestem – spytała, a jej głos jest taki kojący dla nerwów - …aaaaa.... – po chwili krzyknęła i usiadła na ziemi.

- Dobry wieczór… kim jesteś – spytał Ero-sennin, uśmiechając się do niej przyjaźnie.

- No właśnie… coś za jedna i co żeś robiła w tych zaroślach – powiedziałem poważnym tonem głosu i wskazałem ręką na krzaczory.

Dziewczyna, w milczeniu… najpierw się rozejrzała dokoła, potem spojrzała na uśmiechniętego Jiraiya – „…a ja wiem, czego on się tak szczerzy… cholerny zboczeniec…” – pomyślałem i uśmiechnąłem się sobie w duchu. W końcu dziewczyna zatrzymała swój wzrok na mojej osobie i się lekko uśmiechnęła. Wtedy dostrzegłem jej błękitne oczy, zupełnie jak moje.

„Hmm… nie wiem kim są ci dawaj… ale ten młody jest nawet przystojny…” – niebieskooka patrząc się na blondyna… uśmiechnęła się do niego szeroko.

Przez pierwsze parę minut, patrzyliśmy się sobie głęboko w oczy, ale zaraz tą cisze przerwał Ero-sennin.

- Dobra mała… no to kim jesteś – spytał pustelnik i ponownie się uśmiechnął.

- Ja… nazywał się Rukia Nakamura i mieszkam tu… zaraz za lasem – odparła po chwili milczenia i wskazała nam ręką kierunek marszu.

- Skoro mieszkasz tam… to co robiłaś, tutaj i o tej porze - spytałem i zrobiłem poważną minę.

- Zbierałam grzyby… - dziewczyna zrobiła głupią minę i wstała z zimnej ziemi.

- W środku nocy… - spytałem zdziwionym glosem, ale jednocześnie po patrzyłem się na nią jak na wariatkę.

- No dobrze… Powiem prawdę… ale najpierw chcę wiedzieć, kim wy jesteście i co tu robicie.

TO BE CONTINUED…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Story by Wielki

„Naruto” and its characters belong to Masashi Kishimoto

I co powiecie na taki rozwój wypadków… czy podobał się wam ten odcinek..? Mam nadzieje że tak… pozdrawiam i zapraszam do komentowania…