102. Jak mnie nazwałaś?!?

Witam wszystkich serdecznie, po tak długim przestoju w publikacjach na tym blogu. Mam nadzieję, że jeszcze ktoś mnie odwiedza… no ale dość już tego bełkotu. Teraz czas na 102 odcinek mojej, hmmm… opowieści?? ^^

<<< Odcinek ukazał się 29 stycznia 2009 roku >>>

Skwierczące ognisko, zapach pieczonego mięsa i wszech ogarniająca ciemność. Wszystko to nie przeszkadza dwójce shinobi z teamu 10 wpatrywać się bezczelnie w zamaskowanego blondyna. Obaj przyjaciele, a najbardziej Shikamaru kalkulując w głowie to, co przed chwilą usłyszał, po chwili schował wyciągniętą broń i też usiadł na ziemi w odległości kilku metrów od błękitnookiego.

- Shik-kamaru? Co ty wyprawiasz? – Spytał Akimichi, odrobinę się jąkając.

- Nie widzisz Choji? Twój przyjaciel usiadł na ziemi. – Skomentowałem zgryźliwie jego słowa, na co on mnie zlustrował zdezorientowanymi oczami. Momentalnie zapadła miedzy nami grobowa cisza, a ja na chwile kompletnie zapomniałem o dziewczynce z granatowymi oczami, siedzącej dokładnie za moimi plecami pod drzewem. Odwróciwszy się do niej twarzą, jednocześnie serdecznie się uśmiechnąłem, po czym podałem jej bukłak z wodą. Dziewczynka, już znacznie odważniejsza, bez skrępowania czy strachu przyjęła ode mnie wodę, którą zaraz wypiła. Po chwili usłyszawszy nieznaczne „dziękuję”, na powrót zatkałem bukłak i schowałem go na swoje miejsce. Spojrzawszy na powrót na moich niespodziewanych „gości”, momentalnie dostrzegłem Chojiego bacznie mi się przyglądającego. Szczerze powiem jego mina nie za wiele mi mówi, ale sądzę że zachodzi teraz w głowę, skąd u diabła znam jego imię. Uśmiechnąwszy się chytrze do niego, czego on nie może zobaczyć, już się miałem odezwać, gdy nagle usłyszałem głos Nary…

- Pomyślmy… nie przedstawiliśmy się sobie, gdyż niebyło na to czasu. My nie znamy twojego imienia, ale za to, ty znasz nasze i jeszcze do tego znasz imiona pozostałej dwójki shinobi, jacy są w innym obozie kilkadziesiąt metrów stad. Wyglądasz bardzo znajomo, lecz ta maska na twojej twarzy bardzo utrudnia mi rozpoznanie cię. – Tu chłopak przerwał swój monolog, który wygłosił patrząc prosto przed siebie, by po chwili spojrzeć na mnie i dokończyć swoje słowa. – Więc kim jesteś? I skąd nas znasz?

- Cóż, zważywszy na to czym się zajmuję, moje imię powinno pozostać wam obce… a to skąd was znam, to też jest owiane ścisłą tajemnicą. – Odparłem spokojnie, chociaż głęboko w duchu… mam z nich niezłe polewki. Oczywiście trochę się dziwię, dlaczego to tak długo trwa, to rozpoznawanie mnie i teraz sobie przypomniałem, że przecież nie mam opaski wioski na czole. Nim zaatakowałem Czarną Fortecę, by mnie nie rozpoznano, zdjąłem ją i schowałem do torby wiszącej na moim biodrze.

- Dlaczego?! – Nagle wtrącił się Akimichi.

- Jakby wam to powiedzieć. W mojej wiosce należę do ANBU, lecz jak widzicie nie mam na sobie ich kostiumu ani maski, gdyż straciłem wszystko w walce o to dziecko. – Odparłem, mówiąc im tyle ile powinni wiedzieć i spojrzałem na dziewczynkę. Ta wciąż mi się bacznie przyglądając, zaraz nie znacznie uśmiechnęła się do mnie, po czym wstała i minąwszy mnie… powoli podeszła do reszty przygotowanego jedzenia. Spojrzawszy na mnie, zupełnie jakby chciała się spytać czy może to zjeść, po chwili kiwnąłem głową na znak zgody. Dziecko momentalnie usiadło przy ogniu i w zaskakująco szybkim tempie, wszystko pochłonęła. Gdy dziewczynka pałaszowała całe mięso, kątem oka zobaczyłem jak Choji dokładnie ja obserwuję z dziwnym wyrazem twarzy… jakby miał się zaraz na nią rzucić i wyrwać jej jedzenie.

- Nawet o tym nie myśl! – Warknąłem na grubaska, który przestraszywszy się mojego tonu, momentalnie znalazł się przy Shikamaru.

- Mówisz, że w ANBU służysz? A jakiego kraju?

- Przykro mi, nie mogę już nic więcej wam o sobie powiedzieć.

- So ka. – W głosie Nary wyczułem nutkę zawodu. – Dobra. To może my już sobie pójdziemy, by ci więcej nie przeszkadzać. – Shikamaru dodał po chwili, po czym wstał i razem z Akimichim począł zbliżać się do linii drzew.

- Bez obaw i tak nie zmrużę oka. – Odparłem patrząc na dziewczynkę. Shinobi z Konohy spojrzeli na mnie lekko zaskoczeni, po czym nic więcej już nie mówiąc zniknęli w ciemnościach lasu. Idąc w pierwszej chwili w kompletnej ciszy, po niespełna 10 minutach Choji w końcu nie wytrzymał.

- Shikamaru i co teraz? – Spytał trochę nie pewny, czy jego przyjaciel zna odpowiedź.

- Teraz przyjacielu, spokojnie wrócimy do obozu i pójdziemy spać, a rano opowiemy wszystko Asumie-sensei. – Brunet ponownie popadł w zamyślenie, gdyż wciąż go nurtuje jedna myśl. – „Skąd ten ANBU nas zna i kim on jest?” – Chłopak widząc przed oczami jego niebieskie oczy i blond włosy, momentalnie dostrzegł podobieństwo z Uzumakim. Lecz ten blondyn ma na twarzy jeszcze materiałową maskę, która znacznie utrudnia rozpoznanie. Shinobi Konoha wkrótce powrócili do swojego obozu i by nikogo nie zbudzić, po cichutku weszli do swoich namiotów i poszli spać.

* * *

Kilka godzin później, gdy zza horyzontu poczęły wyłaniać się pierwsze promienie słońca, ze swojego namiotu wygramolił się Sarutobi. Przeciągnąwszy się jak niedźwiedź, który dopiero co obudził się z zimowego snu, zaraz sięgnął ręką do kieszeni i wyciągnął z niej papierosa. Usadowiwszy się na ziemi przy jednym z drzew, koło swojego namiotu, po chwili pociągnął żarzącego się papierosa. Delektując się smakiem tytoniu i toksyn smolistych… napływających do jego ust i płuc, jounin po chwili wypuścił cały dym na światło dzienne. Patrząc w górę na błękitne niebo rozpościerające się nad lasem kraju Herbaty, mężczyzna na chwilę zapomniał o bożym świecie i zagłębił się we własnych marzeniach. Po około 20 minutach, Asuma usłyszał nieznaczne pomruki dochodzące z namiotu Shikamaru i Ino, którzy razem w nim nocowali. Spojrzawszy w tamtym kierunku, po chwili dostrzegł kępkę brązowych włosów wyłaniających się z namiotu.

- Dzień dobry sensei. – Powiedział Nara przeciągając się.

- Dzień dobry. – Mężczyzna uśmiechnąwszy się do swojego ucznia, po chwili dostrzegł jakąś karteczkę przyczepioną shurikenem do drzewa, za plecami Nary. – Shikamaru? Co to za liścik?

- Jaki liścik?? – Zdziwił się chłopak na słowa swego mentora.

- Tan za twoimi plecami.

Chunin momentalnie odwrócił się za siebie, a gdy dostrzegł skrawek papieru na drzewie, ostrożnie do niego podszedł. Zatrzymawszy się około 2 metrów od celu, brunet momentalnie począł zastanawiać się, od kogo to i czy to nie pułapka. Obejrzawszy liścik z każdej możliwej strony, po chwili stwierdził że to nie jest karteczka wybuchowa i podszedł bliżej. Odczepiwszy shuriken od drzewa, Shikamaru pochwycił skrawek papieru w dłoń i zaczął czytać:

Przepraszam Shikamaru jeśli wczoraj was wystraszyłem, lecz na przyszłość musicie bardziej uważać kogo i jak szpiegujecie. Dziś o świcie odwiedziłem wasz obóz i bez obaw, tylko przez chwilę was poobserwowałem. Teraz jednak muszę już iść w dalszą drogę, ale mam do ciebie prośbę. Mianowicie przekaż proszę Ino, że ślicznie wygląda gdy śpi ^^.

Przyjaciel

Brunet skończywszy czytanie, dosłownie zastygł w jednej pozycji. Przeczytawszy jeszcze raz ostatnie zdanie tego dziwnego listu, Nara mimowolnie uśmiechnął się w duchu.

- I co Shikamaru, co tam jest napisane?

- Asuma-sensei, proszę… sam się przekonaj. – Chłopak zaraz podszedł do swego mentora i wręczył mu list. Jounin przeczytawszy tych kilka słów zawartych na papierze, po chwili zrobił wielkie oczy i rzucił Narze pytające spojrzenie.

- Kim jest ten „przyjaciel”??

- Nie mam pojęcia. – Chłopak zrobił minę kompletnie bezradnego w udzieleniu prawidłowej odpowiedzi.

- Rozumiem. To w takim razie, co się wczoraj takiego wydarzyło?

- Sarutobi-sensei, gdy ty i Ino poszliście wczoraj spać… – Chłopak podchodząc do swojego mentora coraz bliżej, począł streszczać wydarzenia z wieczoru poprzedniego dnia. Mężczyzna pociągając co jakiś czas dopalającego się już papierosa, nie przerwanie obserwuje swojego podopiecznego, dokładnie streszczającego wydarzenia jakich doznał z Akimichim.

„Z tego co słyszę, to Shikamaru i Choji spotkali wczoraj gościa niesamowicie podobnego do Naruto, choć w żaden sposób nie mogą tego teraz potwierdzić. Hmmm…” – Pomyślał Asuma, jednocześnie nie przestając słuchając opowieści bruneta.

* * *

Tym czasem, zamaskowany shinobi z mała dziewczynka na plecach mu siedzącą, w szybkim tempie kierując się w tylko sobie znanym kierunku, po kilku godzinach w końcu na horyzoncie dostrzegł bramę jakiegoś miasta. Zeskoczywszy na ziemię, blondyn zaraz się zatrzymał i pozwolił małej stanąć na własnych nogach. Usadowiwszy się pod jednym z drzew, chłopak po chwili wyciągnął z torby bukłak z wodą i pociągnął łyk chłodnej cieczy prosto z gwinta. Przyglądając się swymi błękitnymi oczami dziewczynce, siedzącej pod innym drzewem naprzeciwko niego, blondyn zaraz wystawił dłoń z butelką przed siebie. Dziecko bez wahania się, wzięło od niego napitek i również pociągnęła kilka łyków prosto chłodnego napoju.

- Jak masz na imię? – Spytałem otrzymawszy z powrotem butelkę z wodą.

W pierwszym momencie nie usłyszałem żadnej odpowiedzi, a gdy na nią spojrzałem, momentalnie dostrzegłem wahanie w jej oczach.

- Jestem twoim przyjacielem. Możesz mi powiedzieć.

Gdy ponownie nie otrzymałem zadowalającej mnie odpowiedzi, po chwili straciłem jakąkolwiek nadzieję. Schowawszy bukłak wody na swoje miejsce, uparłem się o drzewo i spojrzałem na błękitne niebo rozpościerające się nad naszymi głowami.

- Na-nazywam się Miyoko Inaba. – Nagle usłyszałem to na co czekam już od dłuższego czasu i uśmiechnąwszy się pod nosem, jedynie nieznacznie westchnąłem.

- Bardzo ładnie. – Odparłem nie spuszczając wzroku z klucza ptaków akurat przelatujących nad lasem, w którym się zatrzymaliśmy.

- A jak się pan nazywa?

Szczerze powiem, że to pytanie na początku strasznie mnie zaskoczyło, lecz po chwili przypomniałem sobie, że ona również nic o mnie nie wie, po za tym co pewnie usłyszała z mojej rozmowy z Shikamaru. Spojrzawszy na nią, zaraz nieznacznie uśmiechnąłem się pod materiałowa maską.

- Jestem Naruto Uzumaki.

- Dziękuję za uratowanie. – Otrzymałem w odpowiedzi szeroki i jednocześnie bardzo serdeczny uśmiech.

Po dwóch godzinach drzemki i odpoczynku w promieniach już zachodzącego słońca, postanowiłem zakończyć ten postój i po chwili już stojąc na nogach... spojrzałem na jeszcze lekko drzemiąca Miyoko.

- Za około cztery godzin zacznie się ściemniać.

Dziewczyna obudziwszy się natychmiast, od razu puściła mi krótkie spojrzenie, po czym kiwnęła głową, na znak że zrozumiała. Zrobiwszy kilka kroków do przodu, klęknąłem na jednym kolanie i opuściłem ręce wzdłuż ciała.

- Jeśli nie chcemy spędzić kolejnej nocy pod gołym niebem, to musimy ruszać w dalsza drogę. – Powiedziałem jednocześnie rzuciwszy jej krótkie spojrzenie.

- Sama już mogę iść.

- Wiem, ale w ten sposób będzie szybciej i wygodniej dla nas obojga.

Po chwili czekania, w końcu poczułem, jak dziewczynka powoli wchodzi mi na plecy splątując ręce wokół mojej szyi. Podniósłszy się z ziemi, zaraz wskoczyłem na gałąź pobliskiego drzewa i ruszyłem w dalszą drogę, na której ku mojemu zaskoczeniu… od wyruszenia z gruzów Czarnej Fortecy, nie zostałem jeszcze ani razu zaatakowany. Po trzech godzinach żwawego skakania z drzewa na drzewo, w końcu dotarliśmy do jakiejś miejscowości, chyba leżącej na granicy z krajem Ognia. Postawiwszy Miyoko na ziemi, zaraz chwyciłem ją za rękę i wkroczyłem do miasta. Zważywszy na to, że jest już trochę ciemno, to nie ma zbyt wielu ludzi na uliczkach, ale wciąż wyczuwam na sobie liczne spojrzenia. Nie zawracając sobie tym zbytnio głowy, po zrobieniu kilku kroków, nie daleko bramy znalazłem jakąś gospodę gdzie wynająłem na jedną noc dwuosobowy pokój.

- Dzisiaj tu będziemy spali. – Powiedziałem, wchodząc do wynajętego pokoju. Rozglądając się po niewielkim pomieszczeniu z jednym oknem, starą szafą stojącą pod ścianą i dwoma łóżkami, po chwili rzuciłem krótkie spojrzenie mojej towarzyszce.

- Miyoko. Proszę zostań tutaj, gdyż ja musze jeszcze załatwić kilka spraw.

Odwróciłem się do drzwi i już miałem wyjść, gdy nagle…

- Dobrze sensei. – Usłyszałem w odpowiedzi.

Błyskawicznie odwróciłem się do niej przodem i spojrzałem na nią zdziwiony.

- Jak mnie nazwałaś?!? – Spytałem.

Widząc szeroki uśmiech na jej ustach, momentalnie ogarnęło mnie bardzo dziwne, lecz jednocześnie przyjemne uczucie… gdyż kompletnie nie spodziewałem się czegoś takiego. Stojąc w osłupieniu przez kilka następnych minut, po chwili otrząsnąłem się z szoku jaki mną zawładną i odwzajemniwszy jej szeroki uśmiech, wyszedłem zadowolony z pomieszczenia.

NEXT COMING SOON…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Story by Wielki

„Naruto” and its characters belong to Masashi Kishimoto

Pewnie zastanawiacie się, czemu ten odcinek pojawił się akurat dziś. Już wyjaśniam. Mianowicie, dziś zaliczyłem psychologię na uczelni, co wcale nie było łatwym zadaniem i z tego właśnie powodu, mam dziś bardzo dobry nastrój. Tak wiec mam nadzieję, że notka się wam podobała ^^, a na pytanie kiedy pojawi się kolejny post, to od razu mówię, że nie wiem. Może będzie to 14 lutego, a może nawet jeszcze później >.< - Przykro mi, ale nadal mam sesję i moja wena poważnie z tego powodu się skurczyła. Pozdrawiam i zapraszam do komentowania ^^.