127. To wszystko zmienia

Jak pewnie już zauważyliście, ostatni odcinek był krótszy niż zazwyczaj i chyba już tak pozostanie… W głównej mierze, będzie to zależało od czasu jaki przyjdzie mi poświecić na każdy odcinek, ale także od mojej nieograniczonej weny, która jak wiecie potrafi płatać mi niezłe figle. No nic, pozdrawiam i zapraszam na 127 post…

<<< Odcinek ukazał się 20 czerwca 2009 roku >>>

Gdy podszedłem do ogniska, zaraz bez słowa odpowiedzi na zadane pytanie, po wcześniejszym rozłożeniu koca, usiadłem na nim i na chwilę zapatrzyłem się w ogień. Oparłszy dłonie o kolana, po chwili milczenia podniosłem głowę do góry i spojrzawszy na wszystkich po kolei, zaraz sięgnąłem ręką do wewnętrznej kieszeni płaszcza.

- Czy wiemy z kim mamy do czynienia??

- To chyba oczywiste, że z Suną?!

Oburzyła się Shizune, gdyż pytanie zamaskowanego shinobi wydało się jej niedorzeczne.

- Czy aby na pewno?

Spytałem, na powrót spojrzawszy w płomień ogniska. Momentalnie wśród reszty shinobi liścia pojawiły się liczne szepty i pomrukiwania, i tylko słowa jednej osoby były na tyle głośne, by wszyscy mogli je usłyszeć.

- Czy ten ANBU oszalał?! Jak można wątpić w to, z kim mamy do czynienia??

Powiedziała Ino, lecz nijak zareagowałem na jej słowa, gdyż ta nieświadomość co do prawdziwości rozgrywającej się tu sytuacji, nieco zaczyna już mnie bawić.

- A jeśli powiem, że naszym przeciwnikiem jest zupełnie kto inny??

- Do czego zmierzasz?

Spytał Hatake, którego chyba zainteresowały moje słowa. Wyciągnąwszy z pod płaszcza materiałowe zawiniątko, zaraz gestem ręki wskazałem na zielonooką, która bez chwili zwłoki do mnie podeszła. Z pytaniem w oczach, dziewczyna odebrała ode mnie pakunek.

- Co to takiego?? – Spytała.

- Dowód na to, że naszym prawdziwym wrogiem jest Iwa-Gakure!

Kunoichi puściwszy mi zaskoczone spojrzenie, zaraz odwinęła zawiniątko i wszystkim, w koło zebranym ukazała piętnaście, poplamionych krwią, opasek shinobi skały. W mgnieniu oka zapadła między nami grobowa cisza, a spojrzawszy na Yamanakę, zaraz dostrzegłem, że pewność siebie teraz już całkowicie ją opuściła. Po chwili przyglądania się, do wciąż zszokowanej Sakury szybko podszedł Yamato i pochwyciwszy w dłoń mój dowód na niewinność Suny, zaraz spojrzał w moim kierunku.

- Skąd je masz?

- Dziś rano dokładnie obszukałem ciała wojowników, którzy walczyli z panną Harono i właśnie TO przy nich odkryłem.

- Dobra… tylko dlaczego dopiero teraz nam to mówisz?!! – Krzyknęła Shizune.

- Ponieważ chciałem, aby Kakashi-sempai też się o tym dowiedział.

Szarowłosy wyraźnie zamyśliwszy się, dopiero gdy wymieniłem jego imię to zareagował. Widząc kompletny szok w jego jedynym odsłoniętym oku, niezauważalnie uśmiechnąłem się od ucha do ucha. Mężczyzna zaraz podszedł powoli do Sakury i również chwyciwszy w dłoń jedną z opasek z emblematem wioski Skały, po przejechaniu kciukiem bo wygrawerowanym tam znaku, w końcu się odezwał.

- To wszystko zmienia.

- Zaraz, zaraz! Jeśli rzeczywistym sprawcą tego, co tu widzimy, są shinobi skały, a nie tak jak dotychczas przypuszczaliśmy, że byli to shinobi piasku… to co mamy robić gdy niespodziewanie, nie daj Bóg jutru natkniemy się na prawdziwych shinobi piasku??

Nagle odezwał się Shikamaru, jak zwykle wszystkich zaskakując swoją błyskotliwą dedukcją. Powiem, że to pytanie szczerze mnie zaskoczyło, gdyż nad tego typu sprawą jeszcze się nie zastanawiałem.

- To się zobaczy, ale jeśli przyjdzie nam się zmierzyć z shinobi piasku, to postarajmy się to rozegrać w jak najbardziej dyplomatyczny i humanitarny sposób. Czy takie rozwiązanie wam odpowiada??

- Hai, Kitsune-san!!

Wszyscy zgodzili się jednym chórem, nawet jounini pokiwali głowami z aprobatą. Ustaliwszy ze wszystkimi jeszcze kilka spraw, istotnych dla złagodzenia nieuchronnego konfliktu z Suną, w między czasie z powrotem zawinąłem opaski Iwy-Gakure w kawałek materiału i schowałem je do wewnętrznej kieszeni płaszcza.

* * *

Następnego dnia, gdy słońce stanęło już w zenicie, w nie wielkim obozie na granicy kraju Ognia i kraju Deszczu, w jednym z namiotów obudziła się blond włosa dziewczyna z wielkim wachlarzem obok niej leżącym. Podniósłszy się do pozycji siedzącej, kunoichi przetarła jeszcze zaspane oczy, po czym wygramoliła się na zewnątrz. Wystawiwszy głowę na zewnątrz, Temari od razu poczuła na twarzy przyjemny dotyk promieni, mocno świecącego słońca i delikatny powiew północnego wiatru. Dziewczyna, po wyjściu na zewnątrz, zaraz wstała do pozycji wyprostowanej i momentalnie poczuła jak strzelają jej kości pleców.

- Agch… chyba powoli się starzeję.

Mruknęła pod nosem z zadziornym uśmieszkiem, po czym rozciągnęła nieco obolałe mięśnie. Po kilku minutowej gimnastyce, blondynka zawiesiła na plecach swoją główną broń, po czym rozejrzawszy się po obozowisku, zaraz wypatrzyła sobie jakieś naprawdę wysokie drzewo. Bez chwili zastanowienia, skumulowała chakre w podeszwach stóp i bez mrugnięcia wbiegła na sam szczyt ów rośliny. Zatrzymawszy się na chwiejny czubku, Temari oparła otwartą dłoń o czoło, tworząc daszek i wytężyła wzrok.

„Jeśli by się postarać, to do tego miast dotarlibyśmy za 4 godziny.” – Kunoichi wydedukowała w myślach z zaobserwowanego widoku. Porozglądawszy się jeszcze przez chwilę, siostra Kazekage-dono zaraz zeszła z drzewa, a gdy dotknęła stopami ziemi momentalnie dostrzegła członków swojego oddziału, powoli zwijających obóz.

- Ruchy, ruchy!!

Krzyknęła z szerokim uśmiechem, co u pozostałych wywołało lekkie zdziwienie. Shinobi piasku, ku zaskoczeniu dziewczyny, w błyskawicznym tempie się uwinęli i już wszyscy stoją gotowi do wymarszu.

- Co teraz? – Spytał Thoki.

- Idziemy! Przed nami około 4-5 godzin drogi!

Krzyknęła Temari, po czym wskoczyła na gałąź pobliskie drzewa i ruszyła w stronę Konohy, a jej towarzysze bez zbędnych pytań jedynie ruszyli w ślad za nią.

Gdy się obudziłem, pierwsze co zrobiłem, to zwinąłem swoje skromne posłanie składające się z kilku koców ułożonych jeden na drugim, po czym poprawiwszy maskę zasłaniająca moją twarz, rozejrzałem się po obozowisku. Widząc dopalające się ognisko, zaraz wydedukowałem, że ktoś pilnował je przez prawie całą noc.

- Dzień dobry.

Nagle usłyszałem głos za plecami, a gdy się odwróciłem, momentalnie dostrzegłem Hinatę wychodzącą z jednego z namiotów. Dziewczyna stanąwszy do mnie bokiem, zaraz przejechała palcami po kruczoczarnych włosach, zupełnie jakby chciała je uczesać, po czym zawiązała sobie opaskę shinobi na szyi. Spojrzawszy w moim kierunku, momentalnie dostrzegłem na jej policzkach niewielkiego rumieńca.

- Pięknie dziś wyglądasz.

Palnąłem pierwsze co mi ślina na język przyniosła. Kunoichi oczywiście w mgnieniu oka spłonęła pokaźnym rumieńcem, lecz nic mi nie odpowiedziała, tylko mnie wyminąwszy szybko poszła do pierwszego z niezburzonych domów. Gdy dziewczyna zniknęła w ciemnościach zrujnowanego domostwa, zaraz zostałem skarcony przez mieszkającego we mnie demona.

- Ty idioto!! A jeśli ona pozna cię po głosie?!

„Oj Kyuubi, czy ty aby czasem nie przesadzasz z tym pilnowaniem mnie? Co ja poradzę, że w naszej wiosce jest kilka bardzo ładnych dziewczyn i jedną z nich właśnie jest Hinata?! Czy to, że jestem w związku z Sakurą, musi znaczyć, że nie mogę już prawić komplementów innym przedstawicielkom płci pięknej!??”

- Wiesz, że nie oto mi chodzi.

„Nie?!! A to sorry.” – Spaliłem buraka. – „Więc o co??”

- A oto, że… – Lis westchnął ciężko. – …zresztą, nie ważne.

„No powiedz. Obiecuję, że nie będę krzyczał.”

- Wiesz co, zachowam wszystkie swoje uwagi dla siebie. Rób co chcesz.

Kyuubi odparł posępnie, po czym nagle zerwał ze mną kontakt mentalny i już nie zareagował na moje ponowne wołanie. Szczerze powiem, że jego dziwne zachowanie strasznie mnie zaskoczyło, lecz wzruszywszy obojętnie ramionami na ten fakt, po chwili zebrałem chakrę w podeszwach stóp i szybko wdrapałem się na dach domu do którego weszła Hyuuga. Dopiero z tego miejsca mogę dokładnie obejrzeć skalę zniszczeń miasta Fujioka. Dosłownie rzecz ujmując, to miejsce wygląda jakby nawiedził je deszcz meteorów lub co gorsze, zaatakował je jakiś jinchuuriki… a nie piętnastu zwykłych shinobi Skały.

- Coś mi tu nie gra.

Mruknąłem pod nosem.

„Kyuubi?”

- Słucham?!

„Jeśli chciałbym zrównać to miejsce z ziemią, zabijając przy okazji wszystkich mieszkańców, to ile musiałbym mieć ogonów??”

- Dziwne pytanie, ale postaram się na nie odpowiedzieć. – W tonie głosu demona wyczułem coś dziwnego, jakby lekką frustrację. – Hmm… myślę że cztery by ci w zupełności wystarczyły.

„So ka. Arigatō tomodachi.”*

Zakończywszy połączenie mentalne z demonem, już ciałem wrócić do obozu, gdy nagle usłyszałem przeraźliwy krzyk wydobywający się z wnętrza domu. Od razu zareagowawszy, szybko rozejrzałem się po dachu. Znalazłszy w nim dziurę, momentalnie wyciągnąłem katanę i gotowy do walki wskoczyłem do środka.

NEXT COMING SOON…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Story by Wielki

„Naruto” and its characters belong to Masashi Kishimoto

* So ka. Arigatō tomodachi (jap.) – Rozumiem. Dziękuję przyjacielu.