159. Złamanie rozkazu

<<< Odcinek ukazał się 6 lutego 2010 roku >>>

Nie zważając na późną porę, kopiujący ninja skakał po dachach budynków, byle tylko w jak najkrótszym czasie zjawić się u wejścia do biura przywódczyni wioski. Minąwszy przy wejściu do wierzy Kage, zaskoczoną Shizune, Kakashi błyskawicznie pokonał szerokie schody prowadzące na pierwsze piętro, po czym dosłownie podskoczył do dębowych drzwi biura Godaime. Zapukał, a gdy nie usłyszał żadnej komendy, nacisnął na klamkę. O dziwo, drzwi były otwarte, więc mężczyzna wszedł do środka. Tam zastał swoją przywódczynię śpiącą z policzkiem opartym na jakichś dokumentach. Strużka śliny wyciekała jej z lekko rozwartych warg wprost na otwarte teczki, rozmazując przy tym atrament na nich się znajdujący. Jounin stał przez chwilę w otwartych drzwiach, a pod jego materiałowa maską można by dostrzec zarys delikatnego rozbawienia. Kakashi zaraz zrobił krok do przodu i dosłownie trzasnął drzwiami.

Tsunade gwałtownie poderwała się do góry, lecz straciła równowagę i spadała z zajmowanego fotela. Runięcie jak kłoda na podłogę na dobre ją obudziło. Wstając, oparła się o krawędź biurka i mrużąc gniewnie oczy, spojrzała na gościa.

- Wybacz Hokage-sama, ale kazałaś się poinformować, jeśli Naruto się obudzi.

- I co?

- No… obudził się.

Hatake podrapał się w tył głowy. Choć widać tylko jedno oko jounina, kobieta wyczuwając lekkie zakłopotanie bijące od niego, momentalnie zrozumiała, że szaro-włosy nie mówi jej wszystkiego.

- Kakashi, czy ty coś przede mną ukrywasz?

- Nie… albo, tak.

- Hm???

Jounin westchnął przeciągle.

- Naruto zaraz po przebudzeniu zwiał ze szpitala.

Jak było można się tego spodziewać, Hokage momentalnie zrobiła się cała czerwona na twarzy, a niebezpiecznie pulsująca żyła na czole jeszcze bardziej się uwydatniła. Tsunade wydarła się na niego, kompletnie nie zważając na późną już porę nocy. A gdy w końcu ochrypła na dobre, z furią w oczach i kamiennym wyrazem twarzy, już nieco spokojniej rozkazała Kakashiemu odnalezienie Uzumakiego i przyprowadzenie go przed jej oblicze.

~ ~ ~

Siedział w pozycji przykucniętej na wewnętrznym parapecie pokoju blądwłosej kunoichi Ukrytego Liścia. Trzymając dłonie oparte przed sobą z szeroko otwartymi oczami, Naruto wpatrywał się jeszcze jakiś czas w swoją przyjaciółkę, by w końcu odwrócić wzrok gdzieś w bok. W uszach przez cały czas brzmiały mu słowa niespodziewanej zachcianki kapryśnej medyczki. Zastanawiając się przez chwilę nad wybraniem właściwego wyjścia, nim na cokolwiek się zdecydował, postanowił poznać zdanie kogoś jeszcze:

- Co powinienem zrobić?

Spytał w głębi duszy, jednocześnie przez cały czas ukradkiem spoglądając na Ino. Gdy odpowiedź jakiej spodziewał się usłyszeć, nie została udzielona, chłopak nieco cię zaniepokoił. Wciąż milcząc, blondyn spojrzał jeszcze raz na uśmiechniętą Yamanakę, po czym przymknął powieki i na dobre popadł w zadumę. Pojawiwszy się u podstawy gigantycznych wrót ze złocisto-zielonkawymi ornamentami, Naruto momentalnie przykuł swoją uwagę do czarnej otchłani znajdującej się po ich drugiej stronie:

- Kyuu…?

Szepnął skróconą formę imienia swojego, kiedyś niechcianego lokatora. Gdy wezwana istota po raz wtóry nie zareagowała na spokojny ton blondyna, ten w chwili następnej począł poważnie się martwić. Po kilkunastu minutach, nie dochodząc do żadnych wniosków czy przyczyn dziwnego milczenia demona, Naruto postał jeszcze chwilę w całkowitym milczeniu, po czym spasował. Westchnął, wzruszył ramionami i w końcu oddalił się, lecz nim postawił trzeci krok w zalanym korytarzu za jego plecami coś zatrzeszczało. Uzumaki od razu się zatrzymał. Nie odwracając się począł czekać, lecz gdy nic nowego się nie stało, chwilę się zastanowił, po czym postanowił spróbować jeszcze raz dogadać się z lisim demonem. Odwróciwszy się, powrócił pod wielką bramę:

- Kyuubi?

Spytał, lecz tym razem jego głos był znacznie bardziej stanowczy niż za pierwszym razem. Myśląc, że zaraz padnie odpowiedź ze strony 9-ogoniastego, gdy ta nie nastąpiła, chłopak doszedł do wniosku, że spokojnym tonem nic tu nie zdziała. Odczekał kilka dodatkowych minut i zebrał w sobie całą frustrację wywołaną ignorowaniem go przez demona:

- KYUUBI!! – Zagrzmiał.

- Słucham?

Lis dopiero w tym momencie odwrócił pysk w jego kierunku. Zatrzymawszy swoje ciężkie spojrzenie na chłopaku, bardzo nie znacznie się do niego wyszczerzył.

- Dlaczego nie odpowiadasz, jak grzecznie pytam!?

- Bo nie mam ochoty na rozmowy.

Kyuubi odparł beznamiętnie, po czym na powrót zniknął w czarnej otchłani swojego więzienia. Uzumaki tym czasem, kompletnie zaskoczony usłyszaną wymówką w pierwszej chwili pomyślał, że to chyba jakiś żart. Lecz gdy wyczuł bijący od przyjaciela rzeczywisty brak chęci do prowadzenia inteligentnej debaty:

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia!?

Ponownie krzyknął świecie przekonany, że demon da się tym wciągnąć z początku w burzliwą wymianę zdań, która potem przerodziłaby się w spokojniejszą rozmowę i w rezultacie doszliby do problemu z jakim blondyn przyszedł, lecz nic z tego. Naruto nie usłyszał już żadnej odpowiedzi. Zastanowiwszy się jeszcze chwilę, pokiwał głową na boki, wzruszył ramionami obojętnie, odwracając się na pięcie machnął ręką w kierunku Kyuubiego w geście głębokiego pożałowania, burknął jakieś przekleństwo pod nosem i powrócił do rzeczywistości go otaczającej.

- To jak, dostane tego buziaka??

Gdy tylko otworzył oczy usłyszał pytanie padające z ust wciąż uśmiechającej się do niego blondwłosej kunoichi o lazurowym spojrzeniu widocznie rozbawionym zaistniałą sytuacją. Naruto ponownie popadł w zadumę, lecz minutę później odwzajemnił serdeczny uśmiech, po czym zszedł z parapetu i gestem reki pokazał by Ino również wstała. Dziewczyna bez chwili wahania wykonała polecenie, po czym zbliżyła się do niego na odległość połowy wyprostowanego ramienia. Medyczka lekko nachyliła się do przodu jednocześnie zamykając oczy i poczęła czekać na delikatny dotyk ust stojącego przed nią chłopaka, lecz nic takiego się nie wydarzyło. Odgłos nie spokojnego oddechu blondyna jaki przecinał grobową ciszę panującą w pomieszczeniu, powiedział jej, że coś jest nie tak. Gdy otworzyła oczy, momentalnie dostrzegła krwisto-czerwone tęczówki w siebie wlepione o lisich źrenicach. Przestraszona cofnęła się do tyłu przy jednoczesnym potknięciu się o krawędź łóżka, w rezultacie czego upadła na miękkie posłanie. Grobowa, śmiertelnie poważna mina i chłód bijący od blondyna od razu ją zaniepokoiły.

- Na co ty liczysz, Ino? Że niby zdradzę dziewczynę, która prawdziwie odwzajemniła moje najszersze uczucie jakim ją zawsze darzyłem? Że skoro jej tu nie ma, to ty masz prawo mnie jej odbierać? Wiedz, że ja nie jestem pierwszym lepszym frajerem. Tak, frajerem, który widząc piękną dziewczynę rozkładającą przed nim nogi, wszystko rzuci i zaraz pójdzie w jej ramiona! Twoja „zachcianka” w tym momencie jest wręcz absurdalna. Zresztą, przebaczenie już uzyskałem, więc nie ma powodu bym zostawał tu więcej czasu.

Naruto wymówił kilka zdań, a jego słowa przesiąknięte były obrzydzeniem i lodem mrożącym krew w żyłach. Świdrując zdumioną dziewczynę demonicznym spojrzeniem, blondyn po chwili odwrócił się, wszedł na parapet i otworzył skrzydła okna na oścież. Zerknąwszy przez ramię ten ostatni raz na kompletnie zaskoczoną Yamanakę, przy pomocy chakry skumulowanej w podeszwach butów wyszedł na zewnątrz znikając w ciemnościach bezkresnej nocy.

~ ~ ~

Chłodny, lekko mokrawy powiew delikatnie głaskał jego blond czuprynę. Skacząc z dachu na dach omijając liczne przeszkody na swej drodze, po wyjściu z domu państwa Yamanaka, Naruto błyskawicznie przemieścił się w pobliże Głównej Bramy Konoha-Gakure no Sato. Zatrzymawszy się na szczycie jakiegoś słupa, chłopak przykucnął na nim i sprawdził swój zapas broni. Nieco ponury wyraz jego twarzy świadczył, że nie za wiele jej ma, lecz nie widząc żadnego rozwiązania, po namyśle pochował wszystko na swoje miejsce i już miał ruszyć w dalszą drogę:

- Chyba nie zamierzasz opuścić wioski bez stosownego pozwolenia od Hokage, hm?

Zatrzymał go nieco znużony, dobrze mu znany głos. Spojrzawszy w kierunku z którego nadeszło pytanie, Naruto momentalnie dostrzegł stojącego na dachu sąsiedniego domu, szarowłosego jounina z materiałowa maską zasłaniającą trzy czwarte jego twarzy.

- A co, Kakashi… będziesz próbował mnie powstrzymać?

- To zależy.

- Od czego?

Kopiujący ninja nie zorientował się kiedy blondyn pojawił się za jego plecami. Dopiero trzy sekundy później zobaczył, jak Naruto siedzący na szczycie słupa nagle znika w obłoczku białego dymu. – Klon?? – Przemknęło mu przez myśl.

- A co ty zamierzasz zrobić?

Spytał Uzumaki cały czas stojący tuż za plecami byłego mentora.

- Cóż, Hokage rozkazała mi sprowadzić cię do siebie, ale wiem, że dla ciebie ważniejsze jest teraz znalezienie i sprowadzenie Sakury do wioski, wiec nie będę cię zatrzymywał. Tsunade-sama powiem, że cię nie spotkałem.

- Innymi słowy… skłamiesz.

Hatake w odpowiedzi jedynie kiwną głową, po czym zeskoczył na ulicę i spokojnym krokiem podszedł do chuninów stróżujących pod bramą. Zamieniwszy z nimi kilka zdań, odwrócił się i machnął w stronę Uzumakiego. Chłopak zeskoczył na ziemie i się zbliżył:

- Naruto, teraz bez przeszkód możesz iść. – Powiedział Kakashi. – Kotetsu i Izumo obiecali, że nic nie powiedzą Hokage, a przynajmniej będą zwlekali z wyjaśnieniami tyle czasu ile będzie się dało. Powodzenia.

- Dziękuję, za wszystko.

Blondyn odwzajemnił uśmiechy, po czym przekroczył bramę i nie odwracając się za siebie błyskawicznie zniknął w konarach pobliskich drzew okrytych nocnym płaszczem.

NEXT COMING SOON…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Story by Wielki

„Naruto” and its characters belong to Masashi Kishimoto